همانا حسینبن علی(ع) برای اعتلای اسلام
ناب جدش رسول خدا (ص) پا به قتلگاه خویش گذاشت پس برماست که با گریه بر
حسین بنعلی(ع) اندکی از داغ دل پیامبر(ص) و خودمان بزداییم و دلمان را در
این ورطه جلا دهیم.
امام
رضا(ع) در توصیف سیرهی امام کاظم (ع) و در رئای عزای سالار شهیدان
فرمودند: همانا روز حسین (ع) (عاشورا) مژههای ما را از شدت گریستن مجروح
اشکهایمان جاری و عزیز ما را در سرزمین بلا گرفتار کرد و ما را تا روز
واپسین میراثدار گرفتاری و بلا نمود پس به مانند حسین (ع) گریه کنندگان
باید گریه کنند زیرا که گریه بر او گناهان کبیره را از بین ببرد.
امام
رضا(ع) در ادامه فرمودند: هنگام محرم پدرم دیگر نمیخندید و پیوسته محزون
بود تا پس از سپری شدن ده روز، و هنگام روز دهم روز مصیبت با حزن و گریه
میفرمود: این همان روز کشته شدن حسین (ع) در آن است.